Ο Τσε που αγαπήσαμε

Όλοι εμείς που αγαπήσαμε τον Τσε Γκεβάρα στα νιάτα μας αλλά που κρατήσαμε την αγάπη αυτή και το θαυμασμό στην ωριμότητα μας,ίσως δεν είδαμε σε αυτόν μόνο τόσο τον Αριστερό αντάρτη ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα το 1956, ούτε το στέλεχος των πρώτων επαναστατικών Αριστερών Κυβερνήσεων του Κάστρο,ούτε τον υπουργό Βιομηχανίας της Κούβας την περίοδο 1959 -1965(ναι, για τους απορούντες,ο Τσε υπήρξε και υπουργός,και μάλιστα τότε ξυρίστηκε και φόρεσε και γραβάτα!...).Ίσως δεν είδαμε μόνο την στρατιωτική ήττα του Βολιβιανού αντάρτικου-του οποίου ηγήθηκε και συντήρησε μέσα σε εχθρικό περιβάλλον και χωρίς τη στήριξη του ΚΚ Βολιβίας το 1967 και την εκτέλεση του από Αμερικανούς πράκτορες της CIA στις 9 Οκτωβρίου του 1967 που τον έκανε ήρωα των εξεγερμένων λαών, όπου γης, για πάντα..

Αν και κάτι είδαμε σ αυτόν-χωρίς σε καμία περίπτωση να υποτιμούμε την καθαρά ιδεολογική πολιτική του στάση σαν σοσιαλιστή και τον ηρωικό του θάνατο στον οποίο πήγε περίπου εν γνώσει του-ήταν κάτι πέρα και πάνω από αυτά.Είδαμε στον Τσε,τον αιώνιο επαναστάτη,τον συνεχώς αντιστεκόμενο,ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό.Είδαμε τον γιατρό που πηγαίνοντας κόντρα στο άσθμα του και τις συμβουλές της εύπορης οικογένειας του να αφήνει το Μπουένος Άιρες και να διασχίζει με μοτοποδήλατο(!)το 1950 για 4500 χιλιόμετρα όλη την Λατινική Αμερική μαζί με το φίλο του Αλμπέρτο Γρανάδο,όχι όμως σαν «τουρίστας»,αλλά με σκοπό να έρθει κοντά στο Λατινοαμερικανικό λαό(το «λαό του» όπως έλεγε),να ζήσει μαζί του,να γίνει ένα με αυτόν και να παλέψει για τα δικαιώματα και την βελτίωση της ζωής του«μέχρι θανάτου»(και όχι από τα «σαλόνια», σαν άλλους...)

Είδαμε αυτόν που,παρά τις καταγγελίες για «μικροαστούς ρομαντικούς ιδεολόγους»από την τότε επίσημη διεθνή και τοπική Αριστερά,να φτάνει στην Κούβα με τον Κάστρο-ένα ακόμη «αστό ταξικό αποστάτη»..γιο πλούσιου γαιοκτήμονα-κι άλλους 6(!)και κατορθώνουν να ανατρέψουν ένα δικτάτορα που υποστηριζόταν από την μια υπερδύναμη,την Αμερική(η οποία θεωρούσε τότε την Κούβα «πορνείο των ΗΠΑ»...)

Είδαμε αυτόν που,επισκέφτηκε τις χώρες της Ευρώπης ως υπουργός Βιομηχανίας του Κάστρο για να ενημερωθεί για τρόπους άσκησης Βιομηχανικής Πολιτικής,και αφού έβαλε τις βάσεις της τοπικής μικρής βιομηχανικής παραγωγής(ζάχαρη, καπνός,είδη πρώτης ανάγκης λαϊκής κατανάλωσης)διαφώνησε με την αντίληψη των μεγάλων πεντάχρονων πλάνων που επεδίωξαν να επιβάλουν οι Σοβιετικοί τότε,και, πνιγμένος από τη γραφειοκρατία-ίσως τότε απαραίτητη- του υπουργείου, παράτησε θέσεις κι αξιώματα, ξαναφόρεσε την αντάρτικη στολή, ξαναπήρε το όπλο του και, «αιώνιος περιπλανώμενος»,(«τυχοδιώκτη» τον κατήγγειλαν...)πέρασε κρυφά στη Βολιβία για να ανάψει και εκεί το αντάρτικο, θεωρώντας ότι σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα της Λατ. Αμερικής δεν έχει ελπίδες επιτυχίας.

Είδαμε όμως σε αυτόν,κι ένα άνθρωπο που ήρθε πραγματικά κοντά στο λαό του,αλλά μπορεί και κάνει τη σύνθεση του επαναστάτη με τον άνθρωπο που χαίρεται τη ζωή, που του αρέσει η φωτογραφία,το ψάρεμα,η διασκέδαση,ο χορός,ο έρωτας χωρίς τις ξινίλες τη σοβαροφάνεια,το συντηρητισμό και την καταστροφική ακαμψία κάποιας άλλης κατηγορίας «επαναστατών»...

Αλλά κυρίως είδαμε σ΄ αυτόν,την αίσθηση του χρέους να βοηθάει τους αδικημένους, όποιας μορφής,που διαμορφώθηκε κυρίως στα νεανικά του χρόνια.Είδαμε σ΄ αυτόν τον διαρκή αντιστεκόμενο στην όποια εξουσία-ακόμη και τη δική του-και τις μεγάλες Δυνάμεις,και κυρίως την παντοκρατορία των ΗΠΑ και των υπηρετών τους σε όλη την Αμερική,ήπειρο-πατρίδα του,αλλά, αν χρειαστεί,και των δυνατών «φίλων»....

Ο Τσε σήμερα αποτελεί το κατ΄ εξοχήν σύμβολο του επαναστάτη,που πολλές φορές δεν αναγνωρίζεται η αιτία,ο σκοπός και η μελλοντική δυναμική των πράξεων του,και αντ΄ αυτών πολύς κόσμος παραμένει μόνο στην επιφάνεια μιας ψευτο επαναστατικότητας ενός σταμπωτού πορτραίτου σε ένα τ-σερτ.

Μη ξεχνάμε:-ο Τσε ήταν αυτός ο πατριώτης,πάνω απ΄ όλα,που,ξεπερνώντας κάθε «στενή» αντίληψη ισοπεδωτικού διεθνισμού,ξεστόμισε-σαν Λατινοαμερικάνος Ίωνας Δραγούμης-το αθάνατο και για κάθε πατρίδα ισχύον «patria o muerte!»( «πατρίδα ή θάνατος!»).