Περί «αντιφασιστικής» βίας

Με αφορμή τα γεγονότα της οδού Σταδίου στις 2 Φεβρουαρίου 2008 παρατίθενται εδώ μερικές σκέψεις αναφορικά με την πολιτική βία, ιδίως από την πλευρά του λεγόμενου “antifa” χώρου. Σκοπός το άρθρου αυτού δεν είναι να γίνει ακόμη μία αναφορά στη χιλιοειπωμένη άτυπη συνεργασία ΜΑΤ – χρυσαυγιτών. Στόχος είναι να γίνει μία σύντομη ανάλυση σχετικά με τις ιδεολογικές παραμέτρους που οδηγούν νέους που πρόσκεινται σε διαφορετικές πολιτικές μεταξύ τους ιδεολογίες, να συγκρούονται λυσσαλέα μεταξύ τους. Ως γνωστόν, για να χορέψει κανείς ταγκό χρειάζονται δύο. Η βία δεν είναι μονόπλευρη. Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το ιδεολογικό υπόβαθρο της πολιτικής βίας του «φασισμού» ή της «ακροδεξιάς» και οι περισσότεροι από εμάς έχουν αποκρυσταλλώσει μία εικόνα περί αυτής, ωστόσο δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό ο ρόλος της πολιτικής ιδεολογίας των λεγόμενων «αντιφασιστικών» και «αντιρατσιστικών» οργανώσεων αναφορικά με τη πρόκληση πολιτικών συγκρούσεων, επεισοδίων και ταραχών. Θα επιχειρηθεί εδώ να γίνει μνεία τόσο στην πολιτική βία των λεγόμενων «αντιφασιστών» όσο και στην ιδεολογική της θεμελίωση.

Η ρητορική του «αντιρατσισμού»

Σήμερα έχοντας -υποτίθεται- επιλύσει όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον τόπο μας και την ανθρωπότητα, βρισκόμαστε ενώπιον του φάσματος μίας «φοβερής απειλής»: του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Η κοινωνία μας απειλείται όχι από τη σήψη, τη διαφθορά, την ανεργία, την αναξιοκρατία, τη φτώχια, την εργοδοτική ασυδοσία, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την αλλοίωση της δημογραφικής σύνθεσης του τόπου μας, τις επιβουλές των γειτόνων μας, την πολιτική ρευστότητα στα Βαλκάνια, την σχεδόν άνευ όρων πρόσδεση στο άρμα των Αμερικανών. Όχι. Δεν υπάρχουν τέτοιου είδους προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ή τουλάχιστον δεν είναι τα πλέον φλέγοντα. Τα μείζονα προβλήματά μας είναι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η «ομοφοβία» και ο φυσικά ο εθνικισμός (ο αλβανικός εθνικισμός αποτελεί εξαίρεση). Η οποιαδήποτε αναφορά στην πατρίδα, στο λαό ή στο έθνος μας συνιστά «ρατσισμό». Έτσι «ρατσιστές» θεωρούνται όχι μόνον οι ακροδεξιοί ή όσοι θεωρούν ότι υπάρχουν φυλές ανώτερες και κατώτερες, αλλά και οι ανήκοντες στην πατριωτική αριστερά. Η ύπαρξη ωστόσο οργανώσεων που όντως εκφράζουν ρατσιστικές ιδέες και κυρίως η πραγματοποίηση «ρατσιστικών» επιθέσεων κατά ξένων μεταναστών (άγνωστο από ποιους) κατά το τελευταίο διάστημα, αποτελούν το άλλοθι για τη δραστηριοποίηση των λεγόμενων «αντιρατσιστικών» και «αντιφασιστικών» οργανώσεων. Η ύπαρξη π.χ. της Χρυσής Αυγής, μολονότι ο αριθμός των μελών της δεν φαίνεται να υπερβαίνει τα 100 άτομα, αποτελεί κατά ορισμένους μείζον πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία (στην πραγματικότητα βολεύει κάποιους επαγγελματίες «αντιφασίστες» που επικαλούνται τον «ρατσιστικό κίνδυνο» ώστε να έχουν λόγο ύπαρξης). Τα οποία μάλιστα κρούσματα ρατσιστικής βίας προβάλλονται υπέρ του δέοντος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ (τη στιγμή που οι εγκληματικές πράξεις που διαπράττονται από αλλοδαπούς υποβαθμίζονται συστηματικά ή αποσιωπούνται)1*, με σκοπό την δημιουργία ενός κατάλληλου κλίματος για την τροφοδότηση της «αντιρατσιστικής» υστερίας. Έτσι ακούγονται μισαλλόδοξες φωνές που λένε ότι θα πρέπει να παταχτούν οι φασίστες νομικά 2* ή και δια της βίας3*. Διακηρύσσουν δε το δόγμα: «καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας»! Έτσι λοιπόν κάποιοι με πρόσχημα την καταπολέμηση του «αυγού του φιδιού» θέλουν να μας στερήσουν τα ατομικά και συλλογικά μας δικαιώματα, την ελευθερία σκέψης και γνώμης, ακόμη και το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι.

Αντισυγκεντρώσεις:
Η δια της βίας προσπάθεια επιβολής των “politically correct” ιδεών.

Στα πλαίσια λοιπόν της εποχής της ιδεολογικής «μονοκαλλιέργειας» κάποιοι που αποτελούν φορείς του «προοδευτισμού» και της «πολιτικής ορθότητας» αποκαλούνται «θερμόαιμοι νεαροί», ενώ κάποιοι άλλοι της αντίπερα όχθης είναι «καθάρματα» και «μιάσματα» τα οποία θα πρέπει «να καούν στην πυρά». Μάλιστα οι «πολιτικά ορθοί» «αντιφασίστες» πιστεύουν ότι όχι μόνο διατηρούν το μονοπώλιο της «αλήθειας», αλλά και ότι νομιμοποιούνται να ματαιώνουν δια της βίας πολιτικές εκδηλώσεις των οποίων το πολιτικό περιεχόμενο δεν τους είναι αρεστό, διοργανώνοντας τραμπουκικές αντισυγκεντρώσεις (π.χ. στις 2 - 2 - 2008). Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και να τους φιμώσουν, πρακτική εντελώς ξένη προς το νομικό μας πολιτισμό, γεγονός που αποτελεί ένδειξη της ξενικής πηγής εκπόρευσής τους. Βεβαίως το ποιος ορίζεται κάθε φορά «φασίστας» ή «ναζί», από ποιόν και βάσει ποιών κριτηρίων παραμένει νεφελώδες. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μία αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική πρακτική. Σήμερα στο στόχαστρο των antifa συμμοριών βρίσκονται οι νεοναζιστικές και ακροδεξιές οργανώσεις, όπως και ο κοινοβουλευτικός ΛΑΟΣ, ενώ αύριο είναι βέβαιο ότι θα γίνονται επιθέσεις κατά της πατριωτικής αριστεράς και γενικότερα κατά όσων άλλων αντιστέκονται στη Νέα Τάξη, ανεξαρτήτως του πολιτικού φάσματος στο οποίο κινούνται. Μέσα λοιπόν από την πρακτική των αντισυγκεντρώσεων οδηγούμαστε σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς.

«Καλοί» και «κακοί» κουκουλοφόροι: δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Κάποιοι λοιπόν επιχειρούν μέσα από πράξεις βίας να καταπολεμήσουν το φασισμό και το ρατσισμό, σχήμα αρκετά οξύμωρο. Επιτιθέμενα π.χ. δια ροπάλων και λοστών κατά των συγκεντρωμένων στην πλατεία Κολοκοτρώνη μελών της Χρυσής Αυγής, τα μέλη της antifa επιχειρούν να πατάξουν το φασισμό υιοθετώντας τις μεθόδους για τις οποίες τον κατηγορούν. Πρόκειται περί κουκουλοφόρων τραμπούκων και λοιπών περιθωριακών που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους νεοναζί αντιπάλους τους. Και αυτοί είναι κρανοφόροι και ροπαλοφόροι και αυτοί προβαίνουν σε επιθέσεις κραδαίνοντας λοστούς, καδρόνια, ρόπαλα, τσεκούρια, μαχαίρια, χρησιμοποιώντας και αυτοσχέδια όπλα. Επιπλέον εκτοξεύουν βόμβες μολότωφ, καταστρέφουν προθήκες καταστημάτων και Ι.Χ. αυτοκίνητα, πυρπολούν βιβλιοπωλεία, ενώ προκαλούν και ανυπολόγιστες κάθε φορά καταστροφές στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που θα έχουν την «ατυχία» να βρεθούν στο πέρασμά τους (τα οποία καταλαμβάνουν και χρησιμοποιούν ως ορμητήριο ελέω «ασύλου»), και βεβαίως δεν παραλείπουν να κάψουν και την ελληνική σημαία. Είναι φανερό ότι οι υπάρχουν «προοδευτικές» βιαιοπραγίες και καταστροφές και «φασιστικές» βιαιοπραγίες. Οι «αναρχικοί» και «αντιφασίστες» όμως απολαμβάνουν μία ιδιότυπη ασυλία, όχι μόνο γιατί παραμένουν ατιμώρητοι για τις πράξεις τους, όσο γιατί η αντιμετώπισή τους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τον λεγόμενο «πνευματικό κόσμο» είναι σκανδαλωδώς ετεροβαρής και μεροληπτική. Σκεφτείτε μόνο το ενδεχόμενο τις παραπάνω καταστροφές να τις διέπραττε η αντίπαλη πλευρά τι θα γινόταν.. Σημασία λοιπόν δεν έχει ποιά αδικήματα διαπράττονται, αλλά από ποιούς διαπράττονται4*.

Στα πλαίσια αυτά, όσοι «φασίστες» συλλαμβάνονται π.χ. για επιθέσεις κατά «αριστεριστών» τιμωρούνται παραδειγματικά και με εξοντωτικές ποινές από την ελληνική δικαιοσύνη, υπό τις ασφυκτικές πιέσεις του «αντιρατσιστικού» κατεστημένου, ενώ στην αντίθετη περίπτωση, όταν οι δράστες των επιθέσεων είναι «αντιφασίστες» δεν τιμωρούνται ποτέ, αλλά εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι -δίκην ασυλίας- ανάμεσά μας. Επί παραδείγματι ο γνωστός «Πόρκυ» καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη (στο εφετείο σε 17 χρόνια) για τον τραυματισμό με μαχαίρι δύο «αντιναζί» στο Μοναστηράκι, δεν συνέβη το ίδιο όμως και στην περίπτωση ενός 19χρονου νεαρού, ο οποίος ακόμη αναζητά τους δράστες της εναντίον του δολοφονικής επίθεσης με βαριοπούλα από «αντιεξουσιαστές» στο Γαλάτσι στις 28-6-2006, ένεκα της οποίας βρέθηκε να χαροπαλεύει για ημέρες σε κώμα στην εντατική του Ευαγγελισμού (το συμβάν αυτό «θάφτηκε» σκανδαλωδώς από τα κανάλια). Ούτε προβλήθηκε εκτενώς από τα ΜΜΕ, ούτε καταδικάστηκε από τον πολιτικό και «πνευματικό» κόσμο η τραμπουκική επίθεση παρακρατικών ροπαλοφόρων εναντίον περιπτέρων που θεωρείται ότι διακινούσαν βιβλία πατριωτικού περιεχομένου στην έκθεση βιβλίου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στις 29-9-2007, με απολογισμό δύο τραυματίες. Επίσης η για ένατη φορά πυρπόληση του βιβλιοπωλείου του Άδωνη Γεωργιάδη (5-2-2008) πέρασε στα «ψιλά» (εάν όμως «ακροδεξιοί» έκαιγαν κάποιο «αριστερό» βιβλιοπωλείο, τότε όλοι οι «προοδευτικοί» και τα ΜΜΕ θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους).

Εδώ οι λοιπόν οι «αντιφάδες» τραμπούκοι δεν συναντούν την κατακραυγή και τον αποτροπιασμό της «κοινής γνώμης», όπως συμβαίνει στην περίπτωση των «φασιστών». Ούτε διοργανώνονται πρωτοβουλίες και δημόσιες συζητήσεις με σκοπό την αντιμετώπιση της αντικοινωνικής και αντιλαϊκής τους δράσης, όπως πράττουν κάποιες ΜΚΟ όταν πρόκειται για «νεοναζί» και «φασίστες», γεγονός που καταδεικνύει το μέγεθος της υποκρισίας τους. Η καταδίκη της βίας είναι καθαρά επιλεκτική και προσχηματική, αφού στηλιτεύει αποκλειστικά τη δράση των αντιπάλων τους και όχι αυτή των «πολιτικά ορθών» «αντιρατσιστών» και «αντιφασιστών», των εκλεκτών του συστήματος. Υπάρχει δηλαδή μία ετεροβαρής αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ αναφορικά με τους δράστες των επεισοδίων.

Επιπλέον οι «αντιεξουσιαστές» και «αντιφασίστες» ταραξίες έχουν αποκτήσει και κοινοβουλευτική κάλυψη, αφού εκτός από τις εξωκοινουβουλευτικές «αντιρατσιστικές» οργανώσεις του αριστερίστικου χώρου, ο Συνασπισμός έχει αναλάβει «εργολαβικά» την υπεράσπισή τους, λειτουργώντας ως «ομπρέλα» και ως μία οιονεί πολιτική πτέρυγά τους. Βεβαίως η ευρύτερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το γενικότερο πολιτικό κλίμα ευνοεί τα μάλα τη δράση τέτοιου είδους οργανώσεων, δεδομένου μάλιστα ότι το ίδιο το κράτος πρωτοστατεί με τους μηχανισμούς του (π.χ. εκπαίδευση)5* στην «αντιρατσιστική» προπαγανδιστική εκστρατεία, ευρισκόμενο στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου 6*. Η επιδοτούμενη αυτή «αντιρατσιστική» δράση αρχίζει πλέον να αποκτά βαθιές ρίζες στον τόπο μας. Ο λόγος ύπαρξής της είναι απλός: η χειραγώγηση ολόκληρης της κοινωνίας και ιδίως της νέας γενιάς και η διοχέτευση του δυναμισμού της προς ατραπούς ελεγχόμενες από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Κώστας Αθανασίου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΣΑΛΤΟ

1 Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρείται η περίπτωση της 16χρονης Βουλγάρας μαθήτριας, η οποία φέρεται να «βιάστηκε» από συμμαθητές της σε σχολείο στην Αμάρυνθο Ευβοίας, κάτι που προκάλεσε τον «αποτροπιασμό» της «κοινής γνώμης», αλλά και τη δυναμική παρέμβαση με πούλμαν «αντιρατσιστών» από τη Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με τις πλάτες της αστυνομίας (Νοέμβριος 2006). Κατά την ίδια όμως περίοδο ένας άλλος (υπαρκτός) βιασμός θάφτηκε από τα κανάλια. Μία επίσης 16χρονη Ελληνίδα αυτή τη φορά μαθήτρια από τη Χαλκίδα, ορφανή από πατέρα, βιάστηκε αποδεδειγμένα από Αλβανό με τον πλέον κτηνώδη απάνθρωπο τρόπο (την βίασε με σκουπόξυλο προκαλώντας τις ανεπανόρθωτες βλάβες. Βλ. Espresso, Δευτέρα 6-11-2006). Τότε όλοι σχεδόν «έθαψαν» την είδηση, αφού κάτι τέτοιο θα τροφοδοτούσε περαιτέρω τα «ρατσιστικά στερεότυπα». Εξάλλου προείχε η προβολή του «ρατσισμού» των Ελλήνων σε βάρος του «Άλλου». Εδώ λοιπόν όλοι οι επαγγελματίες (και μη) «αντιρατσιστές» κρύφτηκαν και εξαφανίστηκαν. Καμία ανακοίνωση από κανέναν φορέα. Καμία δήλωση συμπάθειας από φεμινιστικές και λοιπές «προοδευτικές» οργανώσεις που «μάχονται» -κατά τα άλλα- κατά του σεξισμού, της πατριαρχίας και του ρατσισμού. Θα θέλαμε πολύ να γνωρίζουμε τη θέση τους επί του ζητήματος, αλλά όπως προκύπτει, οι «ευαισθησίες» τους είναι προσχηματικές, επιλεκτικές και κυρίως υποκριτικές.




2*«Μία δίκη ορόσημο. Η απαρχή μία ιδεολογικής δικτατορίας»,
http://www.mavroskrinos.blogspot.com/2007/12/blog-post_24.html.



3 «Ο ρόλος των antifa στη σύγχρονη καταστολή»,
www.mavroskrinos.blogspot.com/2007/09/blog-post_462.html.




4 Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρείται η περίπτωση της 16χρονης Βουλγάρας μαθήτριας, η οποία φέρεται να «βιάστηκε» από τους συμμαθητές της σε σχολείο στην Αμάρυνθο Ευβοίας, κάτι που προκάλεσε τον «αποτροπιασμό» της «κοινής γνώμης», αλλά και τη δυναμική παρέμβαση με πούλμαν «αντιρατσιστών» από τη Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με τις πλάτες της αστυνομίας (Νοέμβριος 2006). Κατά την ίδια περίοδο ένας άλλος (υπαρκτός) βιασμός θάφτηκε από τα κανάλια. Μία επίσης 16χρονη Ελληνίδα αυτή τη φορά μαθήτρια από τη Χαλκίδα, ορφανή από πατέρα, βιάστηκε αποδεδειγμένα από Αλβανό με τον πλέον κτηνώδη απάνθρωπο τρόπο (την βίασε με σκουπόξυλο προκαλώντας τις ανεπανόρθωτες βλάβες. Βλ. Espresso, Δευτέρα 6-11-2006). Τότε όλοι σχεδόν «έθαψαν» την είδηση, αφού κάτι τέτοιο θα τροφοδοτούσε περαιτέρω τα «ρατσιστικά στερεότυπα». Εξάλλου προείχε η προβολή του «ρατσισμού» των Ελλήνων σε βάρος του «Άλλου». Εδώ λοιπόν όλοι οι επαγγελματίες (και μη) «αντιρατσιστές» κρύφτηκαν και εξαφανίστηκαν. Καμία ανακοίνωση από κανέναν φορέα. Καμία δήλωση συμπάθειας από φεμινιστικές και λοιπές «προοδευτικές» οργανώσεις που «μάχονται» -κατά τα άλλα- κατά του σεξισμού, της πατριαρχίας και του ρατσισμού. Θα θέλαμε πολύ να γνωρίζουμε τη θέση τους επί του ζητήματος, αλλά όπως προκύπτει, οι «ευαισθησίες» τους είναι προσχηματικές, επιλεκτικές και κυρίως υποκριτικές.



5 http://www.proslipsis.gr/cmCat_treePrd.php?&cm_catid=284&cm_prdid=3258, http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1985 (επιδοτούμενα αντιρατσιστικά σεμινάρια).



6 Νόαμ Τσόμσκι, «Οι μεγάλες επιχειρήσεις ως υποστηρικτές του αντιρατσισμού», Έρημη Χώρα, τ. 1 (Απρίλιος 2007), σ. 16-17, http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2124.