ΣΥΝ: Το κουλούρι, μπούμερανγκ

Όλα τα έχουμε δει σ’ αυτή τη χώρα, αλλά ένα... κουλούρι (με... σουσάμι άραγε;) να προκαλεί τόση σύγχυση και να απειλεί την εσωτερική ηρεμία δύο κομμάτων και της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας είναι μάλλον από τ’ άγραφα.

Η ένδεια της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης – το ΠΑΜΕ, χωρίς κι αυτό να είναι στις δόξες του, επικράτησε άνετα στη μάχη των χωριστών συγκεντρώσεων– ή ο ανταγωνισμός του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοσκοπική επιρροή σε ένα 6%-8% του εκλογικού σώματος τονίστηκαν ακόμη περισσότερο από τις αναταράξεις που προκάλεσε ο εκσφενδονισμός ενός κουλουριού από πιτσιρικάδες της ΚΟΕ.

Δυστυχώς για τον ΣΥΝ, το... κουλούρι –και ο θορυβώδης τρόπος με τον οποίο προβλήθηκε από τα ΜΜΕ– έφερε τρικυμία στις τάξεις του, αφού, εκτός από την επίσημη σιωπή του κόμματος, βγήκαν στον αφρό δηλώσεις στελεχών του οι οποίες ήταν καταδικαστικές για την ΚΟΕ. Έτσι, ήσυχα κι απλά, κατέρρευσε η φλύαρη «αντισυστημική» κατασκευή του ΣΥΝ.

Δεν είναι άλλωστε εύκολο από τη μία να στηρίζεις τη διοίκηση της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ και από την άλλη να την καταγγέλλεις για τη συμφωνία της συλλογικής σύμβασης.

Το επικοινωνιακό μπούμερανγκ

Μετά το φρενάρισμα της δημοσκοπικής έκρηξης, είναι φυσιολογικό να ακολουθήσουν τα προβλήματα.

Όσο οι δημοσκοπήσεις ανέβαζαν τα ποσοστά του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, ήταν προφανές ότι δεν χρειαζόταν καμιά ιδιαίτερη πολιτική επεξεργασία, παρουσία και δράση προκειμένου να αντληθούν κέρδη από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Τα ΜΜΕ βρήκαν ένα «νέο» πρόσωπο με υψηλή εμπορευσιμότητα, τον Τσίπρα, και συναγωνίστηκαν για μεγάλο διάστημα στην εκμετάλλευση της εικόνας του προς άγραν θεατών/αναγνωστών.

Όταν η (φυσιολογική για τη λογική των ΜΜΕ) υπερπροβολή τύφλωσε τον νεαρό και πολιτικά άπειρο πρόεδρο του ΣΥΝ, άρχισαν τα επώδυνα φάουλ, με κορυφαίο τη συνέντευξη στο μαθητικό περιοδικό Schooligans, όπου ο Τσίπρας εμφανίστηκε να μιλάει σε μαθητές για νομιμοποίηση (δηλαδή απελευθέρωση της χρήσης) του χασίς!
Παράλληλα, χαρακτήρισε... επαχθή τη λούφα που ο ίδιος επιδίωξε στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, με συνέπεια την ενόχληση σημαντικού μέρους του ακροατηρίου του και την πτώση της δημοτικότητάς του στη δημοσκόπηση του «Έθνους» της περασμένης Κυριακής από τη MARC.

Ένας χώρος ασκημένος επί αρκετά χρόνια στη λογική των... Εξαρχείων δεν είναι εύκολο ξαφνικά να αντιληφθεί ότι, όταν μιλάς σε κοινό ευρύτερο του μικρού σου περίγυρου, όντας ένα μικρό κόμμα με στόχο την αύξηση της επιρροής σου, δεν μπορείς να είσαι έρμαιο της δημοσιότητας και να ανακινείς άκαιρα θέματα εκτός της ευνοϊκής για σένα πολιτικής ατζέντας, ιδιαιτέρως όταν οι απόψεις σου λογικά θα μειώσουν την επιρροή σου στο target group ψηφοφόρων το οποίο έχεις... στοχοποιήσει.

Υπ’ αυτήν την έννοια, το μεγάλο όπλο της επικοινωνίας, με δυο-τρεις ακόμη τέτοιες «πατάτες», δεν θα αργήσει να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ. Από την άλλη, η συνειδητοποίηση της γκάφας μάλλον επέβαλε την εμφάνιση σε στυλ... «μεσαίου χώρου» τη Δευτέρα στο Alter.

Το καμπανάκι του κινδύνου πάντως χτυπούν δημοσιεύματα τύπου... Nitro («Τσιπρίτσες: Μια ολόκληρη φυλή υποκλίνεται στην μπανάνα του Αλέξη» ή κάπως έτσι), τα οποία απειλούν να μεταβάλουν οριστικά το προφίλ του υποτιθέμενου «αντισυστημικού» ΣΥΝ σε καρικατούρα του... Cool Alexis.


Διά πάσαν νόσον

Βεβαίως, η περίοδος χάριτος εκ μέρους των ΜΜΕ τελείωσε, και τώρα τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του υφίστανται τη φυσιολογική πίεση για τη διατύπωση ενός στοιχειώδους προγράμματος.

Αν και πολλοί κρίνουν ότι η πίεση αυτή είναι «άκαιρη», «κατευθυνόμενη», έως και... «υποβολιμαία», ωστόσο δεν προκύπτει από την κακία των ΜΜΕ, αλλά από τη σταθερή επίκληση, εκ μέρους των Τσίπρα και ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, μιας «νέας πλειοψηφίας», δηλαδή από την επιδίωξη της διακυβέρνησης. Όταν όμως δηλώνεις, και μάλιστα με έπαρση, ότι θες να κυβερνήσεις, πρέπει να πεις και πώς θα το κάνεις. Έστω και στοιχειωδώς...

Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα, δεδομένου ότι, όπως και οι ίδιοι παραδέχονται, δεν υπάρχει ίχνος προγράμματος, παρά μόνο πακετάκια προτάσεων, πότε για το ασφαλιστικό, πότε για την ακρίβεια και, γενικώς, για ό,τι φέρνει η συγκυρία. Το πρόβλημα αυτών των προτάσεων δεν είναι ότι πρόκειται για κάτι ανεδαφικό, αλλά για μέτρα αρμοδιότητας της τρέχουσας αντιπολιτευτικής ρουτίνας ενός στοιχειωδώς λειτουργούντος... ΠΑΣΟΚ, τα οποία, ελλείψει γενικότερου ενδιαφέροντος, εν τέλει περνούν απαρατήρητα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσε να γίνει και πολύ διαφορετικά, δεδομένου ότι ο σχηματισμός που φιλοδοξεί να μας συγκυβερνήσει έχει μια τεράστια έλλειψη θεωρητικού και πολιτικού «βάθους» κι έτσι υποχρεώνεται να πλασάρει πολιτικά μαντζούνια «διά πάσαν νόσον». Μόνον τρία (λόγω χώρου) χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1. Συζητά για τα ναρκωτικά παραβλέποντας την ανάγκη για καταπολέμηση της κουλτούρας της νάρκωσης και χαϊδεύοντας τ’ αυτιά όσων θα ήθελαν απλώς να καπνίζουν νομίμως το χασισάκι τους.

2. Μιλάει για το μεταναστευτικό χωρίς κατ’ ελάχιστον να εμβαθύνει στη ανάγκη για συνολικό επανασχεδιασμό και ριζική ανατροπή στην οικονομία και το μοντέλο ανάπτυξης, πιστός στην παραδοσιακή του θέση για... «ανοιχτά σύνορα» και, εν τέλει, εμπορευόμενος τζάμπα φιλελευθερισμό στην πλάτη Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων.

Όλα αυτά, ενώ η Ακροδεξιά, εκμεταλλευόμενη την πολιτική και θεωρητική φλυαρία, προχωρεί με μεγάλη ταχύτητα στην επεξεργασία θέσεων οι οποίες, χωρίς σοβαρό και αξιόπιστο αντίπαλον δέος, δεν θα δυσκολευτούν να επικρατήσουν στο όχι μακρινό μέλλον...

3. «Δίνει τα ρέστα του» για την αποφυγή της ιδιωτικοποίησης των λίγων εναπομεινασών δημόσιων εταιρειών, αλλά δέχεται τα πυρά πολλών ΜΜΕ για υπεράσπιση μιας αντιαναπτυξιακής λογικής που φορτώνει τα βάρη στους φορολογούμενους.

Όμως, η πραγματική δυσκολία του ΣΥΝ δεν βρίσκεται μόνο στην αντιμετώπιση της προπαγάνδας των ιερέων του νεοφιλελευθερισμού (όπως εμφανίστηκε ανάγλυφη στη συνέντευξη του Τσίπρα στο Alter), αλλά στην εγγενή αδυναμία του να προτάξει μια συνολική και κοινωνικά επωφελή παραγωγική αντίληψη για τη λειτουργία του δημόσιου τομέα.

Άλλωστε, η γενικόλογη κριτική του στο υφιστάμενο υδροκέφαλο και παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης είναι γυμνή από ουσιαστική αμφισβήτηση, υπό την έννοια ότι δεν εκφέρεται ούτε καν μια στοιχειώδης σκιαγράφηση ενός ριζικά νέου μοντέλου, στο οποίο ο δημόσιος τομέας θα είχε έναν πρωτεύοντα, πλην παραγωγικό και οικονομικά αποδοτικό ρόλο. Λείπει δηλαδή ένα, έστω, οραματικό στοιχείο που να διαχωρίζει πολιτικά τον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ από τη σημερινή εικόνα του ΠΑΣΟΚ.
Εξουσία... αντί πολιτικής

Το βέβαιο, για το επόμενο διάστημα, είναι ότι η κομματική καθημερινότητα θα κατατρύχεται από την αγωνία μήπως οι μέρες των παχέων... δημοσκοπήσεων αποτελέσουν παρελθόν. Όχι, δεν προβλέπεται ότι ο ΣΥΝ /ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει στο εκλογικό του ποσοστό, αλλά φαίνεται πολύ δύσκολο να κρατηθεί στα –κατά μέσον όρο– δεκαεφτάρια, τα οποία ήδη έχουν μεταβληθεί σε δεκαπεντάρια.

Μάλιστα, όσο ο καιρός περνάει και η επικοινωνιακή έκπληξη θα μεταβάλλεται σε μίζερη καθημερινότητα, τόσο περισσότερο θα γίνεται επιτακτική η ανάγκη, να εκπέμψουν ένα εύληπτο πολιτικό «σήμα». Αυτό όμως δεν είναι ό,τι ευκολότερο, αφού οι επεξεργασίες απουσιάζουν τραγικά, ενώ ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να εξισορροπούνται το περίπου σοσιαλδημοκρατικό προφίλ με αυτό της «αντισυστημικής» Αριστεράς.

Κανείς όμως δεν εγγυάται ότι το επόμενο... κουλούρι δεν θα τα κάνει πάλι μπάχαλο. Δεν είναι, επίσης, βέβαιο ότι ο Τσίπρας θα ελέγξει, όπως επιθυμεί, το ίδιο το κόμμα του. Ήδη υπέστη την πρώτη ήττα του με την απόρριψη της πρότασής του να δημιουργηθεί μια Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού, η οποία είχε στόχο να αναλάβει εξ ολοκλήρου τον σχεδιασμό και την παραγωγή πολιτικών θέσεων και πρωτοβουλιών, ερήμην μάλιστα των εκλεγμένων οργάνων. Τελικά υιοθετήθηκε, ύστερα από σκληρή διαπραγμάτευση, η δημιουργία μιας Επιτροπής Πολιτικής Τεκμηρίωσης, η οποία θα λογοδοτεί στην Πολιτική Γραμματεία.

Αν θυμάστε, ο λόγος που ο Αλαβάνος εγκατέλειψε τον ΣΥΝ μεταπηδώντας με ελαφρά πηδηματάκια στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αδυναμία του να ελέγξει το κόμμα. Ανάλογα προβλήματα άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα και για τον cool Alexis, αν και είναι νωρίς για να μαντέψει κάποιος αξιόπιστα την έντασή τους...

Μ. Πολυκάρπου
ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΡΙΞΗ''